'Nu begrijp ik het opeens, papa, de ruimte is niet in de wereld, maar de wereld is in de ruimte', zegt een negenjarig kind, net in bed, ineens tegen zijn vader.

Een grappige inval van een begaafd kind? Nee, de verwoording van een subtiel, maar ingrijpend innerlijk gebeuren, dat zich bij elk kind van ongeveer negen jaar voltrekt: de geboorte van een nieuw ik-besef, een ommekeer in de wijze waarop het kind in de werkelijkheid staat.

Deze ommekeer is door het ontbreken van duidelijke lichamelijke veranderingen en opvallend gedrag zoals bij de puberteit, weinig onderkend. Een goede opvang in deze levensfase is echter voor een mensenkind van beslissend belang voor zijn innerlijke zekerheid later als volwassene.